بر اساس تحقیقات منتشر شده توسط انجمن روانشناسی آمریکا، افرادی که خاطرات خوبی را در دوران کودکی خود تجربه کرده اند، به خصوص آنهایی که روابط خوبی با والدینشان داشته اند، در بزرگسالی افسردگی و بیماری های مزمن کمتر و سلامتی بیشتری دارند.
ما می دانیم که حافظه نقش مهمی در درک ما از جهان هستی دارد، یعنی چگونه خاطرات گذشته مان را سازماندهی می کنیم و چگونگی رفتارمان در آینده را قضاوت می کنیم. در نتیجه، خاطرات گذشته به شکل های مختلفی ما را هدایت می کنند. ما دریافتیم که خاطرات خوب تأثیر مثبتی بر سلامت روان و تندرستی افراد دارند، همچنین باعث کاهش استرس شده و منجر به انتخاب های سالم تر ما در زندگی می شوند.»
تحقیقات نشان می دهد، رابطه مثبتی بین خاطرات خوب دوران کودکی و سلامتی در دوره بزرگسالی وجود دارد که شامل کیفیت بالا در محیط کار، روابط شخصی، مصرف کمتر مواد مخدر، افسردگی و مشکلات سلامتی کمتری است.
تاکنون بیشتر تحقیقات بر روی مادران متمرکز بوده و به ندرت نقش پدر را در رشد کودک مورد بررسی قرار داده اند.
محققان در ایالات متحده از داده‌های دو گروه نمونه برای بررسی کیفیت دوران میانسالی و مطالعه سلامت و بازنشستگی بر روی بیش از 22000 شرکت‌کننده استفاده کردند. اولین مطالعه بر روی بزرگسالان در اواسط 40 سالگی و به مدت 18 سال انجام گرفت و مطالعه دوم روی بزرگسالان 50 سال به بالا به مدت 6 سال انجام شد. این نظرسنجی ها شامل سؤالاتی در مورد درک و دریافت محبت والدین، سلامت عمومی، شرایط مزمن و علائم افسردگی بود.
شرکت‌کنندگان در هر دو گروه، از محبت مادرانشان در اوایل کودکی رضایت خاطر فراوانی به یاد می‌آوردند، در نتیجه سلامت جسمانی بهتر و علائم افسردگی کمتری را در مراحل بعدی زندگی شان تجربه کرده بودند. همچنین کسانی که خاطرات خود را با حمایت بیشتر پدرانشان گزارش کردند، علائم افسردگی کمتری را دارا بودند.
شگفت‌انگیزترین یافته این بود که ما فکر می‌کردیم این نوع اثرات به مرور زمان محو می‌شود، زیرا شرکت‌کنندگان گاهی به سختی خاطرات 50 سال پیش خود را به یاد می آوردند. ممکن است گمان کنیم خاطرات دوران کودکی در طول زمان اهمیت خود را از دست می دهند، اما این خاطرات همچنان تاثیر خوبی بر روی سلامت جسمی و روانی افراد در بزرگسالی و میانسالی می گذاشتند. همچنین پیوستگی و ارتباط قوی تری بین افرادی که رابطه محبت آمیز تری با مادران خود داشته اند، وجود داشت.
«این نتایج به شکلی گسترده زمانی است که شرکت‌کنندگان بزرگ شده اند، خودش را نشان می داد، زیرا معمولا مادران مراقبان اصلی کودک بودند.» با تغییر هنجارهای فرهنگی در مورد نقش پدران در مراقبت از کودکان، این امکان وجود دارد که نتایج مطالعات آینده در مورد افرادی که در سال‌های اخیر متولد شده‌اند، بیشتر بر رابطه با پدرانشان متمرکز شود.
